Czujcie się jak w Norze!

Hm... Ja osobiście nie mam do niego żalu. Był idiotą, liczyło się dla niego tylko ministerstwo, ale z drugiej strony, czy to złe, że chciał coś osiągnąć, był ambitny? Widział biedę swojej rodziny i jej pozycję, chciał osiągnąć coś więcej. I to nie było nic złego. W końcu przedobrzył, fakt, ale mylić się jest rzeczą ludzką. Percy się pomylił, bo zawsze liczyły się dla niego książki i nie integrował się zbytnio z rodziną. Nie wiedział jak się sprawa ma, a i logika i szacunek do ministra, nie pozwalały mu w to wierzyć. Widział pozycję ministra i widział pozycję rodziny, pomyślał sobie: a co oni tam mogą wiedzieć! I już.

Patrząc po wydarzeniach z siódmego tomu, trudno mi go nie lubić. Trochę go rozumiem, w końcu się nawrócił i tyle. Mylił się często, ale każdy popełnia błędy. On popełnił takie. Trudno. Ale darzę go jakąś tam sympatią, chociaż gdyby przyszło mi się spotkać z nim naprawdę, to chyba bym mu przyłożyła;) Cóż. Mętnie mi wyszły te tłumaczenia, ale jestem dość wyrozumiała dla jego postaci. Tak jakoś.

Pozdrawiam,
Lou

Percy? Nigdy nie darzyłam go sympatią, lecz też nie uważam go za „czarną owcę” rodziny Weasleyów.
Niewątpliwie jest nadzwyczajnie głupim materialistą. Zostawił rodzinę, wręcz zwrócil się przeciwko niej. Ale wierzę, że miał do tego powody.
Percy był ambitny. Zbyt ambitny. Przyczyniło się to do jego buntu, bowiem bez wątpliwości jego zachowanie buntem było.
Buntem przeciwko nadopiekuńczej matce, nieco nierozgarniętemu ojcu i braciom, którzy nieustannie płatali figle.

Zacytuję przedmówczynię, z którą w jednej kwestii zgadzam się całkowicie: „nadal ją (rodzinę) kochał i ta maska bezwzględnego i zimnego Percy'ego była tylko przykrywką.”


Reasumując… Nie, Percy nie jest zły. Jest tylko błądzącym mężczyzną, z duszą dziecka szukającym swojego miejsca w świecie czarodziejów.

Pozdrawiam,
Val.

PS. Ha! Mój pierwszy post na tym forum!
V.